Examen, Madrid en Nuevos Compañeros

Donderdag was het dan uiteindelijk de dag van de waarheid; de dag van het examen. Oke, deze zin laat het een stuk spannender klinken dan het is. Eigenlijk verandert er weinig in de week van het examen, de leraren geven wat laatste tips, we doen wat laatste oefeningen. En onze leraar communicatie ging ons ook nog eens alle soorten opdrachten vertellen die erin voorkwamen dus het examen was eigenlijk niet zo heel veel aan. De dag van te voren gaan in ons huis de boeken op tafel, maar daarnaast liggen de kaarten van het kaartspel of staat een serie aan die we half aan het kijken zijn. Uiteindelijk gaat iedereen wel echt wat doen voor een uurtje ofzo (oke, uitzondering is Kazu de japanner die zit de hele dag en nacht te blokken. De hele week.) en dan de volgende dag heb je 2 uur om je examen te maken. De meesten zijn binnen een uur klaar en dan gaan we allemaal maar computeren in de hal. Het uur daarna is gewoon communicatieles en mijn leraar grammatica had schijnbaar mijn examen al nagekeken, want mijn communicatieleraar kwam blij vertellen dat ik tussen de 8,8 en 9 had! Feestje in mijn hoofd en een klein dansje om het te uiten.
Die avond was Margrets laatste avond en ook al moesten we de volgende dag de bus halen van 10 uur richting Madrid er moest natuurlijk een afscheidsfeest gehouden worden. En het was een topper! Echt een hele leuke en geslaagde avond met allemaal vrienden en gezelligheid.
Toen de volgende dag maar geslapen in de bus tot we aankwamen in Madrid. Madrid heeft echt een ingewikkeld netwerk aan metrolijnen dat lijkt of een kind met kleurtje heeft zitten krassen. Maar dit even terzijde. We sliepen in een prima goedkoop hostel naast Gran Via, ongeveer de belangrijkste straat. Het was echt wennen om ineens weer omring door zulke hoge gebouwen te lopen en zoveel verkeer overal om je heen te hebben razen. De hoeveelheid H&M’s en McDonalds deed me een beetje aan Rotterdam denken al denk ik niet dat dat een heel goed teken is. Die middag zijn we meteen naar het Reina Sofia gegaan en heel veel rondgelopen. Daarna gingen Margret en Birta naar het Prado museum, ik ging niet mee, want mijn papa komt nog naar Madrid en dan ga ik daar met hem heen. ’s Avonds hadden we zoveel honger dat we bij een groot buffetrestaurant gingen eten. Toen we klaar waren met eten (rond een uur of 12, we zijn wel in Spanje) zijn we nog gaan rondlopen om plaza mayor by night te zien, maar we konden eigenlijk niet meer en zijn toen daarna gaan slapen. De volgende dag zijn we naar het palace real gegaan en wat kerken en theatergebouwen. En plaza mayor by day, maar echt die in Salamanca is mooier :). Daarna gingen we, al zei men dat het uitverkocht was, naar het gigantische Plaza del Toros om een echt stierengevecht te zien. En omdat we zulke doorzetters waren en toch zijn gegaan hadden we nog kaartjes! Er waren echt heel veel mensen. Bijna de helft van de ijslandse bevolking zoals Birta het omschreef. We waren een beetje zenuwachtig en eigenlijk, zeker achteraf, vond ik het heel naar dat zoveel mensen zo enthousiast kunnen zijn over het langzaam dood maken van stieren. Ja, dit was het echte werk. Zie het voor je: met geel-groene strakke glitterpakken, roze sokken en zo’n mooi stierenvechtershoedje komen de ‘torores’ (stierenvechter) de arena in. Het is het maar goed dat ze met stieren vechten anders zien ze er een beetje uit alsof ze mee gaan doen met een optreden van Gordon. Dan zijn er nog mannetjes die met de paarden meelopen (ja die zijn er ook) en die hebben, ik heb geen flauw idee hoe dit tactisch is, rode shirts en hoedjes. Rode! In ieder geval, even een korte samenvatting voor iedereen die het weten wil anders moet je doorlezen bij HIER DOORLEZEN. Eerst gaan ze sierlijke beweging doen met de stier en laten zien hoe gaaf ze zijn. Dan komen er 2 mannen met een soort speren (of stokken, ik zat nogal ver weg, het verschil was niet te zien) op paarden die helemaal bepakt zitten met bescherming en geblinddoekt zijn (zielug!!) zodat ze niet zien wat er gebeurt en gaan rennen, de arena in. Zodra de stier tegen het paard aan gaat knallen steken de mannen bovenop met de stok tussen de schouders. Dit is het aller-aller-allerlafste gedeelte, een beetje macho zitten doen bovenop je paard. Het was zo laf dat ik na een tijdje stiekem zat te juichen voor de stier om die vent van het paard af te gooien. Niet doorvertellen. Hierna is de stier meestal al aan het bloeden, dan gaan twee toreros gekleurde korte stokken erbij steken, terwijl de stier op ze af komt rennen. Het eindigt met de hoofd-torero en de stier die in een soort parendans een tijdje rondjes om elkaar gaan draaien en dan met een zwaard de genade klap geeft. Ik vroeg me altijd af hoe ze de dode stier uit de arena haalde, maar dit had ik liever niet geweten. Ze slepen hem.. met ezels met belletjes op hun hoofd. Ik heb het nu wel heel naar beschreven, behalve dit is het natuurlijk ook een ontzettend groot cultureel gebeuren. Ik wist niet dat zoveel mensen zo fan konden zijn hiervan. De mensen op de rij voor ons hadden na een tijdje ook een soort ruzie en echt met gebaren en geschreeuw alsof een Ajacied zojuist uitgescholden werd door iemand in een Feyenoord shirt.
HIER DOORLEZEN:
Uiteindelijk ben ik, dat klinkt misschien raar, wel heel blij dat we gegaan zijn, want het is in Barcelona al afgeschaft en als dat in de rest van Spanje ook gaat gebeuren ben ik er in ieder geval ooit nog eens bij geweest. In de hoofdstad nog wel! Cultureel momentje.
In ons appartement is nu in plaats van Margret een Duits meisje die voor 2 weken blijft en een Turkse jongen die niet bij ons naar school gaat, maar naar de universiteit. Ze zijn aardig, maar niet heel aanwezig ofzo. Behalve dat die jongen keihard TV kijkt. Irritant.
Nu ga ik eten, want het is 10 uur.

Liefs uit Salamanca!