Fiestas, Ferias en Muchissimos Pinchos

Maandag was top. Je moest namelijk voor 9 uur op school zijn om te kijken of je ’s ochtends of ’s middags les had, en ik was uiteraard vroeg opgestaan om erachter te komen dat ik les had van 2 tot 6. De roosters zijn veranderd dus nu loop ik in ieder geval niet steeds tijdens de siësta naar school en heb ik nog extra tijd erna. Ik zit nu in de klas met Birta en Margret, met een Kazachstaans meisje, een Duits meisje, een Braziliaanse jongen en een Arabische jongen. We hebben nu twee mannen als leraren. En ze heten allebei José. Dat was qua stemgeluid wel even wennen, zeker omdat de leraar gramatica, José Angél, heel snel praat. Dan maakt hij een grapje in het Spaans, maar dat weet niemand, want niemand kan het volgen. We hebben met zijn drieën afgesproken dat als we denken dat hij een grap maakt iemand een nummer gokt en aanwijst met zijn vingers op een schaal van 1 tot 10 hoe grappig deze grap was, zodat we weten hoe lang ongeveer te moeten lachen. Het verschil tussen een grinnikgrap en een dijenkletser is bij ons nog niet helemaal duidelijk namelijk. Onze comunicación leraar, José Luis, is heel .. laten we zeggen energiek. Hij zit geen seconde stil, het ene moment zit hij op het bureau, dan staat hij naast het bord, dan zit hij op zijn stoel en dan weer op het bureau. En dit ongeveer in een tijdsbestek van 4 seconden. Hij noemt zichzelf ook caótico en nervioso dus dat is weer mooi meegenomen. Hij is wel heel aardig en leert ons allemaal begrippen en gebruik van woorden op straat.
Er zijn heel veel Nederlanders aangekomen deze week. Feestje. Ik kreeg ook even een kleine shock toen ik de hal van school inliep maandag en daar een jongen van mijn middelbare school stond waar ik eigenlijk nooit mee omging. En daarbij zijn er nog 2 meisjes van het Montessori (1 daarvan bij mij op school). Wat is de wereld toch klein.

Woensdag begon de Ferias y Fiestas van Salamanca. ’S Avonds meteen op Plaza Mayor gaan kijken en uitgegaan, want donderdag hadden we vrij ! Donderdag zijn we gezellig met allemaal mensen naar het zwembad gegaan overdag en ’s avonds was het tijd voor tapas! Toen ben ik met Birta en Margret bij de ‘casetas’ (soort kraampjes) tapas gaan eten. Dat is heel leuk, die casetas staan overal op pleintjes en brede stukken straat. Daar kan je dan een pincho de feria + drankje krijgen voor 1,80. Die pincho de feria (pinchos is hetzelfde als tapas) verschilt van brood met een sateetje, met vlees met een lekkere saus, met rauwe ham of een ander soort hapje. De eerste avond wisten we van de helft eigenlijk niet wat het was zoals ‘mosto’. Wij vragen aan de leraar wat het is, maakt hij er een heel mooi verhaal van dat het wijn is, maar zonder alcohol, want voordat dat erbij komt halen ze het uit het vat. ‘Dus het is druivensap?’ .. Ja, eigenlijk wel ja. Er was ook een caseta waar ze een aantal dingen verkochten wat niemand van ons kon vertalen, daar zei ik toen maar iets wat er op de lijst stond met wijn. Als je hier wijn bestelt krijg je altijd rode wijn. Witte wijn is voor watjes. Wat ik toen kreeg zag eruit of het niet te eten was (zie foto), maar natuurlijk toch geprobeerd en het was heerlijk! Na een paar happen durfde ik het te vertalen met mijn telefoon en het bleek bloedworst te zijn, wat een opluchting was, want als iemand me had verteld dat het schapenvoet was had ik het ook geloofd. Uiteindelijk hebben we achter elkaar 3 dagen tapas gegeten. Allerlei andere dingen geprobeerd in casetas verspreid over de stad. Echt supergezellige sfeer en op Plaza Mayor elke avond concerten. Twee keer een soort Ierse dans muziek, poco extraño, maar gewoon alles bij elkaar is het geweldig.

Nu kan ik ondertussen geen tapas meer zien dus vandaag hebben we beneden bij de onderburen kip gehaald. Daar zit namelijk, verassing, een kiprestaurant. En schijnbaar een goede, want er staat altijd een rij. En ik moet het ze nageven, it was one hell of a chicken. Wat ik vandaag ook heb gedaan en dat was wel het bijzonderst van alles nog; naar het stierenvechten geweest! Of naja iets wat er op leek. Het was niet met speren en het doodmaken van de stier, maar het was een wedstrijd voor jonge Spaanse jongens die aan het trainen zijn om stierenvechter te worden. In vier groepen van vier gingen ze dan laten zien hoe ze de stier konden ontwijken en allerlei trucs doen. Een aantal jongens konden bijvoorbeeld als de stier aan kwam rennen , renden zij er tegenin en deden een salto over de stier heen! Het was echt heel bijzonder om een keer mee te maken. Die jongens hadden allemaal een heel goed teamwork als de stier niet op een gunstige plek stond voor een truc of als hij te vroeg op iemand af ging stormen bijvoorbeeld , komt er een van de stierenvechters maten de ring in rennen om de stier af te leiden of de andere kant op te sturen. En er is een heel ritueel van elkaar succes wensen en aan het eind gaan ze allemaal op één knie zitten en wijzen naar de stier om hem soort van te bedanken ofzo. Die trucs waren wel spectaculair, maar één keer ging het mis. Toen wilde een jongen een truc doen waarbij zijn knieen aan elkaar zaten gebonden, maar er ging iets niet helemaal volgens plan en toen ineens was de stier wel heel vlakbij, hij kon zo op hem stampen en met zijn hoorns scheelde het ook weinig. Toen gingen alle 15 andere jongens allemaal tegelijk de stier afleiden en hadden ze hem met z’n zessen zo hun maat de ring uitgetild naar de EHBO. Gelukkig was er uiteindelijk niks ergs gebeurd, want aan het eind bij de prijsuitreiking stond hij weer in de ring, held. Het is ook wel zielig wat ze doen, ook al doden ze bij deze wedstrijden de stier niet, ze pesten hem wel de hele tijd. Iedere keer opfokken en dan zodra de stier te dichtbij komt draaien ze sierlijk om, rennen achter het hek of ze springen over het hek. Aan het eind pakte een jongen een stier zelfs bij de staart. Één stier was echt zielig, want die rende zo hard dat hij tegen het hek aankwam en toen bloedde zijn neus. Een andere was het denk ik zat, want toen een van de stierenvechters achter het hek sprong, sprong de stier erachteraan! Dus toen sprong iedereen die in de buitenring stond ineens terug de arena in. Het duurde niet lang of ze hadden hem via een poortje weer terug de arena in gekregen, maar het was wel even een momentje van sensatie. Ik heb echt honderden foto’s gemaakt en mijn vriendinnen ook dus die zal ik er niet allemaal opzetten. Ik heb een collage gemaakt van een aantal gave foto’s en ik zal er nog een paar losse bijzetten. Ook van de fiesta.

Liefs uit Salamanca